Korkma, sönmez bu safaklarda yüzen al sancak;
Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.
O benim milletimin yildizidir, parlayacak;
O benimdir, o benim milletimindir ancak.

Çatma, kurban olayim, çehreni ey nazli hilal!
Kahraman irkima bir gül! Ne bu siddet, bu celal?
Sana olmaz dökülen kanlarimiz sonra helal...
Hakkidir, hakk'a tapan, milletimin istiklal!

Ben ezelden beridir hür yasadim, hür yasarim.
Hangi çilgin bana zincir vuracakmis? Sasarim!
Kükremis sel gibiyim, bendimi çigner, asarim.
Yirtarim daglari, enginlere sigmam, tasarim.

Garbin afakini sarmissa çelik zirhli duvar,
Benim iman dolu gögsüm gibi serhaddim var.
Ulusun, korkma! Nasil böyle bir imani bogar,
'Medeniyet!' dedigin tek disi kalmis canavar?

Arkadas! Yurduma alçaklari ugratma, sakin.
Siper et gövdeni, dursun bu hayasizca akin.
Dogacaktir sana va'dettigi günler hakk'in...
Kim bilir, belki yarin, belki yarindan da yakin.

Bastigin yerleri 'toprak!' diyerek geçme, tani:
Düsün altinda binlerce kefensiz yatani.
Sen sehit oglusun, incitme, yaziktir, atani:
Verme, dünyalari alsan da, bu cennet vatani.

Kim bu cennet vatanin ugruna olmaz ki feda?
Suheda fiskiracak topragi siksan, suheda!
Cani, canani, bütün varimi alsin da hüda,
Etmesin tek vatanimdan beni dünyada cüda.

Ruhumun senden, ilahi, sudur ancak emeli:
Degmesin mabedimin gögsüne namahrem eli.
Bu ezanlar-ki sahadetleri dinin temeli,
Ebedi yurdumun üstünde benim inlemeli.

O zaman vecd ile bin secde eder -varsa- tasim,
Her cerihamdan, ilahi, bosanip kanli yasim,
Fiskirir ruh-i mücerred gibi yerden na'sim;
O zaman yükselerek arsa deger belki basim.

Dalgalan sen de safaklar gibi ey sanli hilal!
Olsun artik dökülen kanlarimin hepsi helal.
Ebediyen sana yok, irkima yok izmihlal:
Hakkidir, hür yasamis, bayragimin hürriyet;
Hakkidir, hakk'a tapan, milletimin istiklal!

Mehmet Akif Ersoy